Fot. Alfreda i Leonard Borowczykowie

Nasi podróżnicy mają już za sobą wiele dni podróży, ale nie myślą o zakończeniu zwiedzania Mongolii.#

Po wielodniowej wędrówce, wszyscy jesteśmy zmęczeni. Czas na odpoczynek w lepszych warunkach i koniecznie chce się wreszcie pojechać po równej drodze. Wcześnie rano wyruszamy w kierunku stolicy Ułan Bator. Po przejechaniu kilkudziesięciu kilometrów po nierównym szlaku, wyjeżdżamy na wąską, asfaltową drogę. Ale co pech, to pech. Po przejechaniu kilku kilometrów łapiemy „gumę” w przednim kole. Stajemy na drodze… i do pracy. Nasi kierowcy sprawnie zmieniali koło, a my rozglądaliśmy się. W oddali widać pasące się na tle wzgórz zwierzęta. Po przeciwnej stronie drogi,  usypany wał z piasku i kamieni. To pozostałości po zbudowanej drodze. Naprawa trwała około godziny. Zadowoleni z takiego obrotu sprawy, wsiadamy do pojazdów i ruszamy do Parku Narodowego Hustai. To największy na terytorium Mongolii ośrodek przywracania konia Przewalskiego na mongolskie stepy. W okresie wojny domowej w Rosji, która przetoczyła się też przez Mongolię, konie te zostały wyniszczone. Ostatnie wolno żyjące widziane były w południowo-zachodniej Mongolii, w pobliżu granicy z Chinami około 1969 roku. Po tej dacie nikt więcej tych koni na stepach Azji nie spotkał. Po 1990 roku Mongołowie postanowili odbudować ten gatunek konia na terenach, gdzie wcześniej występował w wielkich stadach. Tu miał sprzyjające warunki klimatyczne i żywieniowe dla swojego bytowania. Przy pomocy uczonych z Belgii i kilku innych państw Europy, zakupiono w ogrodach zoologicznych kilka par tych zwierząt i przetransportowano do Mongolii. Zostały wypuszczone na wolność w stworzonym specjalnie dla nich parku Hustai. Tu żyją wolno, bez ingerencji ludzi. Uczeni sprawują jednak pieczę nad nimi w okresach srogich zim i leczą je. Nasi sąsiedzi – Czesi -  prowadzą u siebie hodowlę tych koni i przekazują je Mongołom, gdzie na wolności zasilają mongolskie w nowe geny. Populacja szybko rośnie, staje się atrakcją turystyczną i sprzyja zainteresowaniu naukowców z całego świata.

Koń Przewalskiego. Znajomo brzmiące nazwisko badacza, odkrywcy, podróżnika, geografa nie ma nic wspólnego z Polakiem. To rosyjski generał, który ukończył Akademię Sztabu Generalnego i dobrowolnie zgłosił się do wojska dla zwalczania powstania styczniowego. Jego pradziad był Kozakiem, który uzyskał szlachectwo za walkę w wojsku Stefana Batorego.

Nikoła Przewalski organizował wyprawy do Irkucka, skąd wyruszył przez Mongolię i Chiny do Tybetu. Ciekawa to postać, jednak jest to opowieść na inny temat. Jego pomnik jest w Petersburgu. Na wysokim, kamiennym postumencie umieszczono  popiersie, a u podstawy pomnika leży wielbłąd.

Czy nam uda się zobaczyć stado tych koni? W zabudowaniach ośrodka spotykamy sympatycznego pracownika, który wydaje zgodę na wjazd samochodem na teren, gdzie żyją konie. Przesiadamy się do terenowej toyoty i ruszamy w step. Nie ma tu dróg ani zabudowań. Nic nie płoszy zwierząt i nie narusza spokoju. Jedziemy bardzo wolno. Nasz przewodnik wyjaśnia,  że koń Przewalskiego jest wyjątkowo wyczulony na zapachy. Jeżeli poczuje nasz zapach, nic nie pomoże w jego obejrzeniu. Jest, mały, płochliwy i bardzo związany z naturalnym środowiskiem. Zatrzymujemy się u podnóża wzniesienia, na które wchodzimy pieszo. Rozglądamy się wokoło i nagle z lasu wybiega grupa kilkunastu małych koników. Odległość jest tak duża, że nie widzimy ich dokładnie, tylko zarys postaci z charakterystycznym, garbatym łbem. Konie kłusem przebiegają z rozwianymi grzywami. Zatrzymują się na chwilę i zawracają w stronę, z której pojawiły się. To nasz zapach spowodował taką reakcję. Nie warto dłużej poszukiwać koni, które - raz spłoszone - zaszyją się w niedostępnym rejonie parku narodowego. Wracamy do miejsca, skąd wyruszyliśmy. Po godzinie jazdy, zmęczeni i głodni, idziemy do restauracji na obiad. W dobrych warunkach zjadamy smaczne danie z mięsa wielbłąda. Mięso okazało się wyśmienite. Po krótkim odpoczynku jedziemy do Ułan Bator. Musimy tu dotrzeć przed wieczorem i odszukać nocleg w jednym z hoteli. Zmęczeni, rozmawiamy o powrocie do domu, gdzie zostały nasze rodziny. Oglądamy ostatnie już krajobrazy stepów Mongolii. Ten piękny obraz, zwierzęta i ogromne przestrzenie zostaną w naszej pamięci. Nie bez znaczenia w wędrówce była ogromna sympatia Mongołów, ich pomoc i otwartość dla nas. To właśnie dzięki nim poznaliśmy zwyczaje, obyczaje, wierzenia i codzienne życie w nieznanym nam świecie.

 Po dwóch godzinach jazdy jesteśmy na miejscu. Idziemy pod wskazany adres. Warunki w hotelu nie są wyśmienite, jednak pozwalają na wypoczynek przez najbliższe dwa dni. W następnym odcinku trochę informacji o losach Mongołów w czasie rosyjskiej rewolucji 1917 roku. Ten krwawy okres do dzisiaj budzi strach w ludziach, z którymi rozmawialiśmy. Zapraszamy Państwa na kolejne relacje.

Alfreda i Leonard Borowczykowie

Galeria

Powrót Drukuj

LOKALNY HIT

Korzystanie ze środowiska

500PLN

Budowa magazynów

Szkolenie z pierwszej pomocy

49PLN

Zezwolenie na przetwarzanie odpadów

od 2000PLN

Ramki ślubne

39,90 zł PLN

Konstrukcje stalowe

Szkolenie okresowe dla pracodawców i osób kierujących pracownikami

189PLN

Konsultacja środowiskowa

200 zł / 0,5 hPLN