fot. PiMBP w Nakle

W 2024 roku Sejm RP w 130 rocznicę urodzin Kazimierza Wierzyńskiego#, ustanowił go jednym z patronów. Z tej okazji na zaproszenie nakielskiej biblioteki Małgorzata Jarocińska zaprezentowała gawędę historyczną, zatytułowaną „Ktokolwiek jesteś bez ojczyzny”, poświęconą temu wybitnemu, acz zapomnianemu polskiemu poecie, prozaikowi i eseiście.

Kazimierz Wierzyński urodził się 27 sierpnia 1894 roku w Drohobyczu, w rodzinie niemieckich osadników. Do 1913 roku rodzina posługiwała się nazwiskiem Wirstlein. Kultura polska była jednak na tyle atrakcyjna, że rodzina bardzo szybko się spolonizowała. Wierzyński pobierał naukę w rodzinnym mieście, we Lwowie i w Wiedniu. W 1913 roku wstępuje do polskiej formacji wojskowej – Legionu Wschodniego, złożonej z ochotników, pod dowództwem Józefa Hallera. Po wybuchu I wojny światowej walczy w armii austriackiej. W 1915 roku dostaje się do niewoli rosyjskiej, z której ucieka w czasie rewolucji październikowej. Wraca do nowo odrodzonej Polski i ulega fascynacji osobą Józefa Piłsudskiego.

Jego debiut literacki przypada na rok 1919, kiedy ukazuje się tomik wierszy zatytułowany „Wiosna i wino”. Kolejne – „Wróble na dachu” i „Laur olimpijski”, przynoszą mu sławę i uznanie. Wraz z  Tuwimem, Iwaszkiewiczem, Lechoniem i Słonimskim należał do najbardziej wpływowej grupy poetyckiej w II RP – „Skamander”.

W latach 1926-1931 pełni funkcję redaktora naczelnego „Przeglądu Sportowego” i jest pomysłodawcą ustanowienia nagrody „Sportowiec Roku”. Po wybuchu II wojny światowej znalazł się na emigracji.  Wraz z żoną i Marianem Hemarem przedostaje się do Rumunii, potem do Ameryki Południowej, Stanów Zjednoczonych, by na koniec zamieszkać w Anglii.

W jego późnej twórczości przewija się motyw tragizmu losu emigranta z przymusu. Jak napisał w jednym z esejów „Myślami jestem cały czas w Polsce”. Współpracował z Radiem Wolna Europa i paryską „Kulturą”, publikował w drugim obiegu. Jego nieprzejednana postawa moralno-polityczna sprawiała, że nieprzerwanie protestował przeciwko zniewoleniu Polski przez reżim komunistyczny. Pomimo to, otrzymywał stale od władz PRL propozycje powrotu do kraju lub złożenia w nim wizyty.

Był postacią bardzo popularną w kręgach polonijnych. Ostatni tomik poezji zatytułowany „Sen-mara” ukończył kilka godzin przed śmiercią. Umiera na zawał serca 13 lutego 1969 roku w Londynie. W 1976 roku jego prochy zostają sprowadzone do Polski i złożone na Cmentarzu Powązkowskim.

Materiał: Mariusz Skoczek / PiMBP w Nakle

Autor nie wyraża zgody na komentowanie artykułu.

Galeria

Powrót Drukuj